Mavi yaka işçi olur, emekçidir. Ter döker, kol gücüyle dünyayı döndürür. Beyaz yaka plaza insanıdır. Çift tıklamayla sistem çökertebilir. Ama biz? Biz “gri yaka”yız. Ne çekiç tutan elimiz nasırlı, ne de Excel açınca gözümüz pırıl pırıl. Biz kartuş biterse printera bakıp "ben yazılımcı değilim ki" diyen, sunum isteyene "powerpoint yüklü değil" bahanesi uyduran hibrit türüz.

Gri yaka olmak, patronun seni hem sahaya hem ofise sürmesidir. Sabah forkliftle palet taşıyıp, öğleden sonra kurumsal sunuma geç kalan biziz. İş tanımımızda yazmayan 186 görevi icra ederken, "abi bu benim işim değil" deme hakkımız yoktur. Çünkü griyiz. Her işe uyarız. Hatta bazen sabah depo elemanıyız, akşam müşteri temsilcisi. Yani 2 kişilik maaşla 4 kişilik performans.

Gri yaka olmak sabah refleksidir: Sabah alarm çalar. Mavi yaka işçidir, “Geç kalmamam lazım” der. Beyaz yaka uyanır, “Bugün Zoom var mıydı?” diye düşünür. Gri yaka? Gözlerini açar, "Ben nereye gidiyordum lan bugün?" diye kendi kendine sorar. Çünkü pazartesi saha, salı depo, çarşamba ofis… Lokasyonu Allah bilir.

Kıyafet seçmek bizde lotodur. Mavi yaka tulum giyer. Beyaz yaka gömlek. Gri yaka sabah ayna karşısında kalır. Kravat mı takmalı, iş ayakkabısı mı giymeli, yoksa ikisini birden mi? Çünkü sabah müdürle toplantı, öğlen çamurun içinde saha denetimi. Ayakkabı seçerken “çelik burunlu ama takım elbiseye uygun” arayan tek canlı biziz.

Toplantılarda gri yaka olmak bir sanattır.

Beyaz yaka konuşur, mavi yaka dinlemez. Gri yaka? Not alıyormuş gibi yapar, ama kafasında “Yarın o borular nasıl döşenecek”i düşünür. Sorular gelir:

— Bu projenin lojistiği ne durumda?

— Hmm… Lojistiğin ruh hali kararsız, biraz duygusal bir süreç.

— Ne?

— Şey… Kargo yolda.

Öğle yemeği molası gri yakanın kısa özgürlüğüdür. Mavi yaka "yemekhaneye", beyaz yaka "fit & fresh bowl"cuyken, gri yaka “bugün kimin yanına sığıntı olsam”cudur. Bazen şirkette bazen kamyon kasasında bazen de tuvaletle kantin arasında hızlı bir sandviç molası. Çünkü toplantıya geç kalma lüksümüz yok. Ama sahaya da geç kalamayız. Çünkü orada da “n’apsak da bu boruyu 45 derece kırmadan geçirsek” sorusu bizi bekler. Bir gri yakanın ajandası şöyle olabilir:

Gri yaka olmak… Sabah direktöre selam verip akşam kapıcıyla dertleşmektir. Günün birinde hem çekiç tutup hem sunum yapabilecek bir neslin öncüsüyüz. Klimayla vantilatör arasında sıkışmış, “Bugün terledim ama neden terledim bilmiyorum” diyen bizleriz. Gri yaka olmak…

Ne maaş bordrosunda ciddiye alınmak, Ne de sendikada yer bulabilmektir. Arada kalmaktır.

Kelimenin tam anlamıyla… gri alan.

Ama yine de biz varız. Ay sonuna yetişmeye çalışır, ay başında umuda sarılırız. Ve biri bize ne iş yaptığımızı sorarsa… Gülümseriz:

"Gri işler… Ne sor ne öğren… Bak kafan karışır."

İşte gri yaka olmak böyle bir şey. Sen hâlâ ne olduğuna karar veremediysen… Muhtemelen sen de bizdensin.