Sakinlik… Zihnin susup ruhun konuşmaya başladığı andır. Modern yaşamın gürültüsünde, her şey hızla akar, her an bir şeyler yapmak, başarmak, yetişmek gerekir gibi hissederiz. Ancak gerçek güç, bazen hiçbir şey yapmadan, sadece kalabilmeyi başarmaktadır. Çünkü sakinlik, yüzeyde sessizlik gibi görünse de, içsel olarak muazzam bir kudret barındırır.

Sakin olmak, tepkisiz kalmak değil; bilinçli bir duruştur. Dış dünyada fırtınalar koparken, iç dünyasında bir liman inşa etmiş kişilerin halidir. Onlar ne yaşarlarsa yaşasınlar, merkezlerinden kopmazlar. Zihinleri berraktır, kalpleri dengededir. Ve en önemlisi; kendi özleriyle bağlantıdadırlar.

Bir dağın zirvesini düşün. Rüzgâr sert eser, kar fırtınaları uğuldar. Ama dağ oradadır. Kımıldamaz. Sakinlik, işte bu dağ gibi olabilmektir. Dış koşullar ne olursa olsun, içindeki merkezde kalabilmektir. Bu merkez, insanın özüdür, ruhunun kaynağıdır.

Sakin insan dinler. Gerçekten duyar. Sözcüklerin ötesindeki anlamı, jestlerin arkasındaki duyguyu, hayatın içindeki işaretleri fark eder. Çünkü zihninin gürültüsü susmuştur artık. O, sadece düşünmez; hisseder. Hisseder ve fark eder ki evrende her şey birbiriyle bağlıdır. Hiçbir şey rastlantı değildir ve her deneyimin bir öğretisi vardır.

Sakinlik, sabırla kardeştir. Sabreden insan, acele etmez. O, sürece güvenir. Çünkü bilir ki tohum hemen çiçek açmaz. Karanlıkta bile filizlenen bir yaşam vardır. Her şeyin zamanı gelecektir.

Sakinlik, şefkattir. Önce kendine, sonra tüm varoluşa. Sakin bir kalpte öfkeye yer yoktur. Çünkü o kalp, olanı olduğu gibi kabul etmeyi öğrenmiştir. Değiştiremediği şeyleri bırakmayı, dönüştürebileceklerini sevgiyle dokunarak değiştirmeyi bilir.

Ve belki de en güzeli: Sakinlik, huzurdur. O derin, sessiz, her şeyi saran huzur. Dışarıdan değil, içeriden gelen… Hiçbir sesin erişemeyeceği bir derinlikten yükselen o dinginlik hissi.

Bu kudret, gösterişli değildir. Ama kalıcıdır. Ve gerçek gücü taşıyanlar, onu gösterme ihtiyacı duymazlar. Çünkü bilirler: Gerçek güç, sakin olanın içindedir.