Bir gün öleceğimizi bilerek yaşıyoruz. Fakat önce kimin öleceğini bilmiyoruz.

Ölüm gelene kadar bizler de bazı evrelerden geçiyoruz. Mesela ihtiyarlık gibi.

İhtiyar insanlarımız yaş aldıkça elden ayaktan düşer, kimi zaman tuvalet ihtiyaçlarını bile yardım almadan gideremezler. Onlarla ilgilenmek sevgi ve sabır ister.

Bir gün bizlerin de ömrümüz yeterse değerli büyüklerimizin yerinde olma ihtimalini düşünerek, onlara güler yüzle yaklaşalım. Yüce Allah hiçbir iyiliği zayi etmez.

İyiliği bir kenara bırakın Allah hiçbir şeyi unutmaz. Ne iyiliği, ne kötülüğü!

Bir anne düşününki bizi 9 ay karnında taşıyor, sütüyle besliyor. Hastalanınca başımızdan neredeyse yemek yemeden, uyumadan sabırla bekliyor. Ergenliğin getirmiş olduğu bütün sıkıntıları çekiyor. Yeri geliyor sözünü dinlemiyoruz. 

Kısacası onları üzüyoruz. Ama ne hata yaparsak yapalım biliriz ki annemiz hep yanımızdadır. Annelerimiz bizlere nasıl bakıp ihtimam gösteriyorsa günü geldiğinde biz de annelerimizle aynı özveriyle ilgilenelim ki, “Allah’ım beni bu evlattan kurtar, al canımı,” demesin. 

Annelerimiz daima şöyle dua ediyor. “Allah kimseyi kimsenin eline bırakmasın.” Güzel bir dua değil mi değerli okurlarım? Ama bir o kadar da acı bir dua. Çünkü büyük bir güvensizliği barındırıyor içerisinde. Düşünsenize değerli okurlarım, annelerimiz babalarımız bizi büyütüyor, bütün ihtiyaçlarımızı karşılıyor ama biz evlatlar, annemiz veya babamız, enbasitini örnek veriyorum; bir su isteyince; ya duymazlıktan geliyoruz ya da isteksiz getiriyoruz. Eğer bir anne baba beddua ederse, Rabb’imizin bütün merhamet kapıları kapanır, bunu hiçbir zaman unutmayalım. 

Dünya merhamet üzerine kurulmuştur. Biz yerdekilere merhamet edelim ki Rabb’imiz de bizlere merhamet etsin.

Bir diğer ortak nokta dert sahibi grup ise engelli bireylerdir.

Bazı engelli bireyler engellerinden dolayı ihtiyaçlarını karşılayamıyorlar. Mesela ortopedik engelli birini düşünelim. Onlar ellerini rahatlıkla kullanabiliyor ama kimisi bir yere tutunarak veya anne babasının yardımıyla yatağına uzanıyor. Kimi engelli birey ise yatağa bağımlı. Yerinden hiç kımıldayamayan, baktığı yer bir tek soğuk bir duvar. 

Engelli bir bireyin düşündüğü tek şey, “Annem ölürse ben ne yaparım?” Ölüm korkusuyla yaşamak zordur. Kendi ölümünden değil, kendisiyle ilgilenen, ihtiyaçlarını gideren annesinin veyahut her kim ilgileniyorsa onun ölmesinden korkar.

Belki bu düşünce bencilce gelebilir bazı insanlara fakat kimse bir yakının ya da annesinin ölmesini istemez. Engelli çocuğu olan anneler de kendileri ölünce çocuklarına ne olacağına dair kaygı duyarak yaşar hep. Eğer ki o anne, başka çocukları varsa annenin güvencesi olur. “Ben bu dünyayı terki diyar ettiğimde engelli çocuğuma benden sonra bakabilecek birileri var.” Bu güven, şu duayı ettiriyor. “Allah her anne babaya hayırlı evlatlar nasıp etsin.”

Tabii anne babalar çocuklarını yetiştirirken duyarlı olmalarını ve merhametli olmalarını öğretmeli. Anne ve baba çevresine nasıl davranıyorsa çocuk da aynı şekilde davranır. Çünkü anne babalar çocuklarının ilk öğretmenidir. 

Çocuklara iyi örnek olmalı hem davranışlarıyla hem eğitici, öğretici sözleriyle. Şunu aklımızdan çıkarmayalım değerli okurlarım: Çamura şekil verilirse nice eserler ortaya çıkarılır. Yoksa marifet çamurda değil, onu şekillendiren bizdedir.