Değişim…

Sıklıkla dış koşullarla ilişkilendiririz bu kelimeyi. Yeni bir şehir, yeni bir iş, bir ilişkinin bitişi ya da başlangıcı... Oysa gerçek değişim, içeride başlar. Dış dünyanın döngüsünden bağımsız, daha sessiz, daha derin, daha sarsıcı bir yerden.

Kimi zaman değişimi isteriz çünkü mevcut düzen acı veriyordur. Ama bir yanımız o düzene kök salmıştır. Tanıdık olanla kalmak, bilinmeyene adım atmaktan daha güvenli gelir. Çünkü değişim, yalnızca ilerlemek değildir; vazgeçmektir, bırakmaktır, hatta bazen kaybetmeyi göze almaktır.

Peki sen, gerçekten değişime ne kadar gönüllüsün?

Kendini tekrar eden döngülerde bulduğunda, aynı duygularla yüzleşip durduğunda... Suçladığın insanlar, seni tetikleyen olaylar hep aynı kalıptaysa... O zaman soru şu hale gelir: Gerçekten değişmek istiyor musun, yoksa sadece acının dinmesini mi bekliyorsun?

Çünkü değişim konforlu değildir. Bir kimliği, bir inancı, belki de yıllardır taşıdığın bir “ben”i geride bırakmak gerekebilir. Bazen acıyı bırakmak bile zor gelir, çünkü onunla kimliğini tanımlamışsındır. Kırılmışlığın, seni sen yapan bir şeye dönüşmüştür. Affetmek, serbest bırakmak, “ben artık bu hikâyeyi taşımıyorum” diyebilmek... İşte bu, gerçek cesaret ister.

Değişim, yüzleşmeyi de beraberinde getirir. Kendinle. Maskesiz. Rol yapmadan. Hiçbir açıklamaya sığınmadan.

Bu yolculukta yön yoktur aslında; çünkü dışarıdan içeriye, sonra tekrar dışarıya doğru bir akıştır bu. Her fark ediş, bir kapıyı aralar. Her bırakış, bir yükü hafifletir. Ama sadece istemek yetmez. Gönüllü olmak gerekir. Yüreğini açmak, dirençle değil, merakla yaklaşmak gerekir.

Ve bazen bu gönüllülük sessiz bir dua gibi çıkar içimizden:

“Hazırım… Her neyle karşılaşacaksam, göğüslemeye hazırım.”

İşte o anda başlar gerçek değişim.

Çünkü değişim seni bulmaz. Sen onu çağırırsın.

Ve çağırdığında, kapıdan içeri yalnızca değişim girmez…

Senin daha gerçek, daha bütün, daha özgür halin de gelir onunla birlikte.