Günümüzde engellilerin sosyal hayata uyum konusunda yaşadığı sorunların başında erişim ve ulaşım gelmektedir. Özellikle fiziksel çevredeki (yollar, kaldırımlar, üst geçitler vs.) aşılması zor engeller ben ve benim gibi engelli vatandaşların hayatını zorlaştıran etmenlerdir. Sosyal hizmet alanındaki sınırlamalar da fiziksel çevredeki olumsuzluklara eklendiğinde engeller artmakta, parklarda, sokaklarda, yollarda, otobüslerde kısaca sosyal yaşamımızda tek başına tekerlekli sandalye, yürüteç kullanan, beyaz bastonu ile yürüyen engelli bireylere çok az sayıda rastlanmaktadır. Bu durum engelli bireylerin sayısının az olmasından ötürü değil, bu kişilerin evlerinde kalmaya bir anlamda mahkûm olması nedeniyledir. 

Kent içi ulaşım, insanların bir yerden başka bir yere güvenli, hızlı ve emniyetli bir şekilde taşınması açısından önemlidir. Özellikle ben ve benim gibi, müstakil araç kullanmaya muvaffak olamayacak bireyler için toplu taşıma araçlarının önemi tartışmasızdır. Özel araç kullanımına teşvik eden ulaşım yapısı, çevreye duyarlı olmayan ulaşım altyapısı, özel ihtiyaç sahibi gruplarını (engelli, yaşlı vb.), yayaları, bisikletlileri dikkate almayan ulaşım politikaları ve burada saymaya gerek görmediğim birtakım unsurlar Ankara’nın ve Ankaralı’nın ulaşım problemini giderek artırmaktadır. 

Ankara’da Engelli bireyler için; toplu taşıma araçlarını kullanmak, yaya geçitlerinden yararlanmak, kaldırımda ve sokakta yürümek oldukça güçtür. 

Mevcut ulaşım politikaları kentte yaşayan tüm kesimlere eşit olanak sağlayacak bir biçimde, bütüncül, ucuz, güvenli ve konforlu ulaşım olarak sağlanamamaktadır. Genel olarak birçok ulaşım aracında özellikle görme engelli bireyler ile tekerlekli sandalye kullanan engelli bireylerin ulaşım hizmetine erişimini kolaylaştıran bu araçların ve yetersiz kaldıkları durumlar olabilmektedir. 

Bunlar; Ulaşım araçlarının durak, istasyon gibi yerlerden ve/veya kaldırımlardan uzakta durması, ya da durağı olmasına rağmen eğer içeriden inecek bir yolcu yoksa otobüs şoförünün el kaldırılmadıkça durmaması, 

Ulaşım araçlarının duraktan çok uzakta durması sebebiyle rampa sisteminin gereği gibi çalışmaması ve tekerlekli sandalye kullanan engelli bireylerin güvenliklerinin tehlikeye atılması, 

Rampa sistemi bulunan ulaşım araçlarında rampa sistemlerinin uygun eğime sahip olmamaları ve/veya ulaşım araçlarının bakımlarının ihmal edilmesi sebebiyle var olan rampaların işlevsiz kalması, 

Uygun eğimde rampaların bulunmaması veya otomatik açılır kapanır sistemde kurulmaması gibi sebeplerle engelli bireylerin düşmesi ve bu nedenle maddi ve manevi zarar görmeleri,

Ulaşıma erişilebilirliğin sağlanamamasının bireysel değil toplumsal bir sorun olduğunun bilincinde olunmaması, olarak belirlenmiştir.  

Ulaşım araçlarında karşılaşılan bu durumlar nedeniyle engelli bireyler, birçok durumda diğer insanların yardımına muhtaç olmakta ve kendi başlarına ulaşım araçlarına erişemeyen engelli bireyler, bu tür sorun ve durumlarla sürekli yüzleşmek zorunda kalmaktadır. 

Bu itibarla, engelli bireylerin toplumsal yaşamın içinde olması için yolların, binaların ve toplu ulaşım araçlarının engelliler için uygun hale getirilmesi gerekmekte olup, bu hususta yerel yönetimlere büyük iş düşmektedir.