Bazen öyle bir laf söyleriz ki karşımızdaki insan, tıpkı bir cam bardağı misali kırılır.

Kalbimizin cam kırıkları canımıza batar hem de öyle bir batar ki o cam kırıkları yanaklarımızı kanatarak süzülür gider. Ama bu sözleri sarf eden kişi için alelade söylediği sözlerdir aslında. Yani onun seni kırdığından haberi bile yoktur.

Toplumumuzda bilmeden de olsa biz özel gereksinimli bireyleri kıran, inciten insanlarımız var maalesef.

Mesela sağlıklı bir birey diğer bir sağlıklı bireye muhabbet sırasında, “Sakat mısın? Gidip çalışabilirsin.” Veya “Allah’a şükür benim elim ayağım tutuyor, çalışabilirim,” gibi söylemlerde bulunabiliyor. Dikkatinizi çekerim, kendi yaradanına şükür ederken bile, diğer yaratılanı (yani biz engelli bireyleri) kırarak Allah’a şükür ediyor. Fakat bu cümlelerin kırıcılığını düşünmeden konuşuyor tabii bazı kesim.

Değerli okurlarım, bazı insanların söylemiyle “Sakat” kelimesini hak etmeyen sadece bir parmağını kullanarak nice başarılara imza atmış insanlardan birinin öyküsünü paylaşacağım sizinle.

Engelli yazarlardan Nurçin ARLI. 

Sevgili Nurçin, sağlıklı bir bebek olarak gelmiş dünyaya. 10 yaşında yürümesinde aksamalar, yürürken düşmeler ve çabuk yorulma şikâyetleriyle, Elazığlı olan Nurçin, Elazığ’da bir çok hastaneye götürülmüş, fakat maalesef yaşadığı şehirde bir türlü hastalığına teşhis konulamamış, Ankara Hacettepe Üniversitesi hastanesine sevk edilip orada hastalığına, “ Duchenne Musküler Distrofi (DMD” teşhisi konulmuş.

Yazarımız, hastalığını şöyle anlatıyor… “Bu hastalık bir kas hastalığı olup, her 3500 erkekte, 50 milyonda bir de kadınlarda görülmekte. Ben 50 milyonda birim.”

Buna dini inanışa göre, imtihan deniyor. Düşünüldüğünde kardeşlerinden hiç kimse değil, 4 kardeşten bir tek Nurçin sağlığından yoksun ve yüce Allah tarafından seçilmiş bir insan oluveriyor. Bu imtihanı görebilmek için ince düşünmek gerekiyor. Eğer alelade düşünülürse o kıymetli imtihanı görülemez. Nurçin Hanım, hastalığını anlatmaya devam ediyor. “17 yaşıma kadar yürüyebildim ve liseden mezun oldum.

4 yıl boyunca tekerlekli sandalye ile yaşamıma devam ettim. 21 yaşımda 2009 yılında kalbim durdu 40 dakika sonra şok ile hayata geri döndürülmüşüm. 98 gün yoğun bakım ünitesinde, 15 gün ise serviste yattım. O günden sonra, boğazıma takılan trakeostomi kanülü ile solunum cihazına bağlı ve yatağa bağımlı bir şekilde yaşamımı sürdürüyorum.” 

Engelli yazar Nurçin ARLI, anne babasına teşekkür ederek konuşmasına son veriyor. “Annem ve babam ihtiyaçlarımı görmekte. İkisi yeri geldiğinde elim ayağım, yeri geldiğinde sesim ve nefesim oluyorlar. Onları çok seviyor, teşekkür ediyorum.”

Sevgili Nurçin’in kendisine ait 3 kitabı bulunuyor. İlk kitabının ismi Vatan Gözlüm, ikinci kitabı Tahta Salıncak, üçüncü kitabının ismi ise, Şimdi Sıra Sende ayrıca yazarımız, 9 ayrı kitap projesinde yer almış.

Her kitap da farklı farklı yazarla beraber, belirlenen konular hakkında yazılar yazılıp kitaplaştırılmış.

Biraz da yazarımızın bilgisayarı nasıl kullandığından bahsetmek istiyorum. Bilgisayarı ilk kullanmaya başladığında iki elinin başparmaklarıyla kullanıyormuş. Sonraları hastalığı ilerleyince sağ elinin işaret parmağı ile devam etmiş bilgisayarını kullanmaya. Sağ elinin işaret parmağı ile bilgisayarın ekran klavyesini kullanarak yazıyormuş.  

Nurçin’e ulaşıp kitaplarını almak isterseniz bu mail adresine mail atabilirsiniz. vatan_gozlum23@outlook.com 

Bir ömrü özetleyerek bir sayfaya sığdırmaya çalıştım. Sığdırmaya çalıştıkça da canım yandı. Bu yazıyı siz, biz engelli bireyleri anlayasınız diye yazıyorum. 

Dediğim gibi, bir ömrü, engellerle dolu başkasının yardımına muhtaç birinin yaşadıklarını özetleyerek bir sayfaya sığdırmaya çalıştım. Hayatında olan tüm engellere rağmen bir sağlığından yoksun bireyin BEN DE VARIM demek adına bir şeyler üreten bir insanın nasıl zorlu bir yaşam sürdüğünü özetleyerek siz sağlıklı insanlara yansıtmaya çalıştım.

“Sen sakat mısın, git çalış.” Diyenlerin özellikle okumasını istiyorum.