Geçtiğimiz günlerde Dumlupınar Üniversitesi’nde kurulan çadırlar ve açılan fotoğraf sergisi, bir dönemin gençliğinin neye ses verdiğini bir kez daha gösterdi. Gazze’de süren İsrail zulmüne ve Doğu Türkistan’da Çin’in sistematik baskılarına karşı öğrenciler, sessiz bir çığlık yükseltti. Kimi bu çığlığı bir afişle, kimi bir resimle, kimi de yalnızca çadırın gölgesinde durarak haykırdı.

Bazıları bu tür eylemleri “sembolik” bulabilir. Hatta değişecek ki? diyenler olacaktır. Ancak insanlık tarihi göstermiştir ki, büyük değişimler önce vicdanlarda başlar. DPÜ’de kurulan o çadır, yalnızca bir eylem değil; bir vicdan alanıdır. Öğrenciler, ellerinde ne varsa bir fırça, bir pankart, bir duruş onu ortaya koyarak bir çağrıda bulunmuştur: Biz bu zulme sessiz kalmıyoruz!

Gazze’nin bombalanan sokaklarında, Doğu Türkistan’daki gözaltı kamplarında, insan onurunun her gün örselendiği o coğrafyalarda yaşananları burada, Türkiye’nin ortasında bir üniversite kampüsünde duyurmaya çalışan bu gençlik, aslında bize de bir ayna tutuyor. Peki biz ne yapıyoruz? Bu çadırların yanından geçerken başımızı çeviriyor muyuz, yoksa bu vicdan çağrısına kulak veriyor muyuz?

Bugün Dumlupınar’da kurulan çadır, belki dünya liderlerinin umurunda değildir. Ama orada duran gençlerin iç dünyasında bir şeyler değişti. Sessizliklerine bir anlam, öfkelerine bir yön verdiler. Bu küçük gibi görünen adımlar, yarın belki daha gür, daha organize bir vicdan hareketinin öncüsü olacaktır.

Ve belki bir gün tarihe şöyle not düşülecek: “Zulüm karşısında susmayan bir nesil vardı. Adını kimse duymasa da, onların vicdanı çadır çadır gezdi dünyayı.